Legendarisch is de komische scène in de roman De Witte (1920) van Ernest Claes, waar ‘Witte’ nadat hij ‘met gloeiende kop’ De Leeuw van Vlaenderenheeft gelezen, taferelen uit de roman begint na te spelen. Uiteindelijk komt hij, luidop strijdkreten scanderend en zwaaiend met zijn zelfgemaakte speer, na een schermutseling met de hond Max in een doornhaag terecht.
In zijn verfilming uit 1980 werkte Robbe de Hert de scène uit tot een ware veldslag (zie afbeelding). Dit fictieve tafereel toont aan dat De Leeuw leuzen (‘Wat walsch, valsch is’), acties en gebaren (zoals het zwaaien met de goedendag) bevat die geweldig tot de verbeelding spreken en uitnodigen tot nabootsing. Ze speelden dan ook een belangrijke rol in de geschiedenis van de Vlaamse beweging (zoals in de choreografie van stoeten en grote manifestaties), die zich in de loop van de negentiende eeuw ontwikkelde van een filologische en culturele beweging tot een politieke massabeweging.