Het heeft lang geduurd voordat Nescio zijn huidige populariteitspeil bereikte. In 1919, een jaar na de eerste druk van zijn drie gebundelde novellen, werd er in het weekblad Wereldkroniek zelfs nog gewaarschuwd tegen wat men zag als choquerende verhalen.
De brede erkenning nam in 1933 pas een aanvang toen Menno ter Braak (zie afbeelding), propagandist van ‘het gewone woord’, in Het vaderland de tweede druk besprak. In zijn recensie maakte hij Nescio niet alleen los van de Tachtigers, hij stelde hem zelfs ver boven hen.
Na 1945 bewoog Nescio’s faam zich geleidelijk in een stijgende lijn, om in de jaren zeventig van de vorige eeuw een hoogtepunt te bereiken. Sindsdien is hij nooit meer uit de publieke belangstelling verdwenen. Het is zeker niet overdreven om in hem een cultschrijver te zien.