In de decennia na zijn verschijnen groeide De avonden uit tot een roman met een iconische status, in die mate dat latere boeken, waarin het ‘coming of age’-thema centraal stond hem wel als referentiepunt moesten gebruiken.
Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp (1972) van Heere Heeresma was als het ware een transpositie en tegelijk een uitvergroting van het gezin van Frits van Egters uit De avonden naar de jaren ’70.
Gimmick! van Joost Zwagerman (foto), over de confrontatie van een jonge kunstenaar met het enkel op geld, drank, drugs en seks beluste kunstenaarswereldje van de jaren ’80, werd door de auteur zelf een remake genoemd van De avonden, ‘die liet zien hoe alles in Nederland sindsdien is veranderd – alles, behalve het levensgevoel van de adolescent.’
Het boek zette de toon voor de schrijvers van de ‘Generatie Nix’ en hun geestesgenoten: onder meer Rob van Erkelens, Hermine Landvreugd, Ronald Giphart en Arnon Grunberg, in Vlaanderen Paul Mennes en Herman Brusselmans.
De onverschilligheid en verveling, de immoraliteit, de afwezigheid van intellectuele en ideologische interesse lokten bij de kritiek reacties uit die herinneren aan de ontvangst van het ‘ontluisterend proza’ een halve eeuw eerder: afkeuring, maar tegelijk begrip voor deze ontwortelde jongeren.