Eiland der ziel
I
Eens stond uw adem in mij stil
en mijn bloed onder uw hartslag;
uw borsten waren sterk, een wil
waarover mijn donker hart lag.
Alleen de helle wendingen der ogen
vingen het vuur der over-ogen:
een vierend registreren
van ogenblik tot eeuwigheid in het gemoed
en van elkanders eigenheden zoet –
aandachtig accepteren.
En in een alom wervelend verliezen
van bloem en zon en horizon
stegen uw stille zielekimmen
blauw aan het hart rondom.
II
Gij zijt met zoveel schemer heengegaan
dat ik uw naam
kan vinden met mijn ogen in het donker.
De ziel heeft aan de duisternis,
die gij geschapen hebt, voldoende
om daar in om te gaan.
Met dit gedicht...
Met dit gedicht vervalt het vorige.
Ik blijf mijn eigen onderhoorige.
Totdat in ’t einde blijken zal,
wie meester is, en wie vazal.
Tussen mijn leven en mijzelve
is enkel nog een graf te delven.
Maar buiten deze laatste dingen
is enkel nog het lied te zingen,
– is enkel nog den dood t’ontwringen
het lied dat van haar lichaam is,
het lied waarvan haar lichaam is
de onbevlekte ontvangenis
en dat den dood niet toebehoort
binnen dit woord.
‘Beumer & Co.’
Hoeken met huisgeheimen
komen bloot.
De vloeren schamen zich dood.
De lamp hangt laag en groot,
want de tafel is weggenomen.
Zij, die naar boven komen,
breken blind kapot
wat was in slot, ontnomen
wordt elk ding aan zijn lot;
maar de liefde is uit God,
en God is liefde. Amen.
De deur die binnen was,
is buitendeur geworden.
Onder de hand der horde
sterft het glas.
De spiegel met eeuwig licht
zwicht langzaam voorover,
en doet de kamer dicht.
Er ligt spinrag over.
Waar divan en donker stonden,
is, hun geheim ten spot,
een vrouwenschoen gevonden;
maar de liefde is uit God.
En buiten zullen staan de honden.