Meilied
Een M die nie van mi ne sciet,
sint ic mi gaf in haer ghewaldt,
van haer ne wil ic sceiden niet,
so wat mi nemmermeer ghevaldt.
Haer duecht die es so menichfalt.
Bi dezer M voughic een Y
met ganser trauwen, sonder scil.
Met desen tween so spelt men ‘mi’,
die haer ghestade bliven wil
van allen meie tote april.
Tuschen der M, der Y so steit
een edel E van zoeter aert.
Die E bediet ons ‘eewicheit’,
tesamen minnentlijch ghepaert.
Niet bet maghic zijn verwaert.
Dus volghet deser M een E,
der E een Y. Ende elc bevrijt,
daermede so spelt men, min no mee,
‘mei’, deser over zoeter tijt,
daerin elc minre heift jolijt.
Laet u ghenoughen, M alleine,
den mei die ic u minlic gheve.
Up erde en anich liever gheine.
Ghi zijt die vruecht daer ic bi leve.
Ne gheen ontsien mi van u dreve.
Meilied
Van een M die nooit van mij gescheiden was
sinds ik me aan haar onderwierp,
van haar wil ik niet scheiden,
wat mij ook ooit nog gebeuren zal.
Ze heeft zoveel deugden.
Bij deze M voeg ik een I
In volle trouw, onvoorwaardelijk.
Met deze twee letters spelt men ‘mi’,
die haar trouw wil blijven
elk jaar opnieuw van mei tot april.
Tussen de M en de I staat
een edele, lieftallige E.
De E betekent ‘eeuwigheid’,
die wij samen als paar liefdevol zullen doorbrengen.
Beter kan voor mij niet worden gezorgd.
Zo volgt op deze M een E,
en op de E een I. En met alle letters los
spelt men niet meer of niet minder dan
‘mei’, dat allerheerlijkste seizoen
waarin elke minnaar vreugde vindt.
Neem, mijn enige M, in dank
de meitak aan die ik u geef.
Op aarde heb ik niemand die mij meer lief is.
U bent de vreugde waarvan ik leef.
Geen vrees zal mij van u weghouden.
In Vaer wech, Ghepeins! (Lied 140) vervloekt de ik-persoon het Ghepeins, het tobben en al wat ermee samenhangt. Wat het getob veroorzaakt, blijft hier impliciet; vaak gaat het in dergelijke liederen om een niet verhoorde liefde maar hier lijkt het 'gepeins' meer in het algemeen een neerslachtig levensgevoel aan te duiden.
Vaer wech, Ghepeins!
Vaer wech, Ghepeins! God gheve dir leit,
dattu ye quaems in mijn ghedacht.
Du bist vort an van mi ontzeit
ende ic ontsegghe al dijn gheslacht.
Vaer wech!
Vaer wech, ende vlie van mi ghereit!
Du ne laets mi rusten dach, no nacht.
Du haens ghebrant met onbesceit
mijn herte ende al mijns zinnes cracht.
Mi dwinct so zere dijn aerbeit,
In haen no vruecht, no vruechden macht.
Vaer wech!
Vaer wech, ende doe van mi ghesceit!
Du ne laets mi rusten dach no nacht.
Ach groen nu zi mijn ommecleit,
want ich mi nie so moede en vacht.
Helpstu mir niet, soot mir nu steit,
so werdic zaen ghevanghen bracht.
Vaer wech!
Vaer wech, helf God om vroilicheit!
In can gherusten dach no nacht.
Scheer je weg, Getob!
Scheer je weg, Getob! Moge God je straffen
dat je ooit in mijn gedachten binnendrong.
Van nu af aan verklaar ik je de oorlog,
en ik verklaar de oorlog aan heel je geslacht.
Scheer je weg!
Scheer je weg, maak dat je onmiddellijk wegkomt!
Je laat mij geen rust vinden, dag noch nacht.
Je hebt op een schandelijke manier
mijn hart en al mijn geestkracht opgebrand.
De arbeid die ik voor jou moet doen, is me zo zwaar,
dat ik geen vreugde voel en er niet toe in staat ben.
Scheer je weg!
Scheer je weg en neem je congé!
Je laat me geen rust vinden, dag noch nacht.
Ach groen, wees nu mijn mantel,
want nooit vocht ik zo tot de uitputting toe.
Als jij me niet helpt, dan is het met mij zo gesteld,
dat ik weldra in de boeien geslagen word.
Scheer je weg!
Scheer je weg, God help me om vrolijk te wezen!
Ik kan geen rust vinden, dag noch nacht.